بازگشت
در سوگ عاشقان خفته به خون سیمرغ البرز
ناله خلیل نجات ناله خلیل نجات

 

 

برو ای عید نیا در خانهٔ  ما                           که لب ریز است زغم کاشانهٔ ما

خوشی های دلم پژمرده گشته                        خموش است خندهٔ جانانهٔ     ما

ملول است چهرهٔ شاداب«شیوا»                     شکسته قامت      فرزانهٔ     ما

مامور«صدیق»و«باتور»سوگواراند               نمی خندد دلی  پر خندهٔ       ما

نهال نورس ما خشک    گردید                       طلای  سرخ  آن  ویرانهٔ    ما

نداریم شادیی  در عید    امسال                   که لب خند نیست درهیچ خانهٔ ما

دل وجانم بر ا یت  انتظار  بو د                   دریغ افلاک شکست دل خانهٔ ما

کنون حسرت کشم هرروزعید را                  مکدر شد  فضاء  درلانهٔ      ما

اگر قسمت ، جفاء  با  ما  نمیکرد                  چه پرشور بود گل و پر وانهٔ ما

چه پیمان آوران صلح و  دوستی                   چه عاشق  پیشه گان  شیفتهٔ  ما

چه پاک باز رهروا ن شورو هستی                گذا شتند  کوه  غم در شانهٔ  ما

شبرغان را عقابان  ترک  گفتند                    خموش است هلهله در چمن ما

خمیده  قامت البرز  به  دامان                       روان است اشک او در دامن ما

بیا  البرز  که  با تو غم شریکم                     فراوا ن اشک هاست بردیدهٔ ما

 

از   سویدن

شیوا  نام پسر لطیف شهید  است که فریاد پدررا وقت جان سپردن می شنید

مامور صدیق و باتور ورزشکاران متواضع شهرشبرغان بودند که در حادثه

مجروح شدند۰

 


October 24th, 2012


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان